Πόσα κρύβει ένας άνθρωπος... Ο κάθε άνθρωπος...
Κάπου διάβασα, κάποιος μου είπε: "Ο κάθε άνθρωπος κάτι φοβάται, κάτι τον πλήγωσε και κάτι κρύβει"... Ή κάπως έτσι.

Μ'αρέσει όμως η ανάγκη που υπάρχει για το χαζοχαρούμενο...

Εμπρός, γέλα.

Μη διαβάζεις άλλο.

Άνοιξε τη βρύση και σκέψου βουτιές σε παραλίες, μπουγέλα στο σχολείο....

Εμπρός, ΓΕΛΑ!

Και ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα.....

Κι έτσι απλά σταμάτησε να υπάρχει. Άναψε ένα τσιγάρο και βγήκε στο μπαλκόνι. Πήρε μια μεγάλη τζούρα κι ένιωσε τον καπνό να γεμίζει τα πνευμόνια της.
Φύσηξε τον αέρα κι ένιωσε όλες της τις σκέψεις να απομακρύνονται.

Λέξεις ακούγονταν απ' την κουζίνα. Μόνο λέξεις. Δεν έβγαζε νόημα. Δεν του έδινε σημασία. Βαρέθηκε...

Γύρισε προς το μέρος του. Τον κοίταζε με ένα παγωμένο βλέμμα. Δεν φώναζε, δεν μίλαγε, δεν αντιδρούσε. Τότε κι εκείνος κατάλαβε και σταμάτησε.

Πέταξε το τσιγάρο της. Μπήκε μέσα, βρήκε δύο ποτήρια και τα έβαλε στο τραπεζάκι δίπλα στις μεγάλες πολυθρόνες.

Εκείνος, στη γωνία του δωματίου απλά να την παρακολουθεί, όπως όταν πρωτογνωρίστηκαν.

Εκείνη άνοιξε το μπουκάλι με το αγαπημένο τους κρασί. Έβαλε και στα δύο ποτήρια. Έβαλε και το cd με τα αγαπημένα τους τραγούδια. Άναψε κάτι λίγα κεριά που υπήρχαν στο τραπέζι και βυθίστηκε στην πολυθρόνα.

Ακόμα στέκεται στη γωνία του δωματίου. Τις ίδιες ακριβώς κινήσεις έκανε και τότε. Και τότε ήταν έτσι γαλήνια, με κινήσεις ήρεμες, σχεδόν μαγευτικές. Τώρα το πρόσωπό της αχνοφαίνεται στο φως των κεριών. Είναι η ίδια, έγινε δικιά του. Και τώρα ζητάει να την αφήσει... Πώς;; Νιώθει το σώμα του να μουδιάζει, κάνει το πρώτο βήμα. Μετά όλα εύκολα. Πάει και κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα της.

Δεν μιλάει, το σώμα της όμως λέει τόσα.... Σηκώνει το ποτήρι της, του δίνει το δικό του και ένας ήχος απ' το τσούγκρισμα.
Ανάβει ένα τσιγάρο και του το δίνει και ύστερα ένα και για 'κείνη. Δεν υπάρχει πια κάτι να ειπωθεί.

Παραμένουν σιωπηλοί για ώρες... Τελείωσε το κρασί. Έπαψε η μουσική.
Εκείνος σηκώνεται, ένα φιλί στο μέτωπό της και φεύγει....