"Φαίδρα και Οδυσσέας"

Κάθεται στην αγαπημένη της πολυθρόνα και χάνεται παρακολουθώντας τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν στα φύλλα των δέντρων. Δε θυμάται πόση ώρα στέκεται έτσι. Χαζεύοντας έξω και ακούγοντας το cd με τις αγαπημένες της μπαλάντες. Κοντεύει να σκοτεινιάσει πλέον κι αυτή εκεί... Να ταξιδεύει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, σκεπασμένη με μία ζεστή κουβερτούλα, που της δίνει την αίσθηση πως δεν είναι μόνη.

Σκέφτεται εκείνον... Το πρόσωπό του, το χαμόγελό του, τη φωνή του, τα μάτια του... Τα μάτια του...
Την τρομάζει, την φοβίζει... Μπορεί να την επηρεάσει τόσο εύκολα, να την κάνει ό,τι εκείνος θελήσει. Κι αυτός δε το ξέρει καν... Δε θέλει να τον βλέπει. Δεν μπορεί να είναι στον ίδιο χώρο μ'αυτόν. Νιώθει τόσο ευαλωτη.

Ξαφνικά το τηλέφωνό της χτυπάει και την ανασέρνει απ' τον βυθό των σκέψεών της.
Είναι εκείνος.
Φοβάται να το σηκώσει.
Φοβάται πως αν θ'ακούσει τη φωνή του κάτι θα σπάσει μέσα της. Μπορεί να σπάσει κι αυτή η ίδια σε χίλια δυο κομμάτια.
-Ναι;
-Έλα Φαίδρα. Τί γίνεσαι;
-Καλά Οδυσσέα.
-Τί κάνεις;
Ξαφνικά την κυριεύει μια ανάγκη να κλείσει το τηλέφωνο. Να σταματήσει για πάντα κάθε επικοινωνία μαζί του. Αλλά δε μπορεί...
-Εδώ, σπίτι, κάθομαι.